Όταν ο Πλάτωνας προέβλεπε τον Χριστό!..

Όταν ο Πλάτωνας προέβλεπε τον Χριστό!..

Όλα τα εγκυκλοπαιδικά λεξικά και τα διάφορα «Αλμανάκ» γράφουν ότι ο Πλάτωνας (427 π.Χ.–347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος από την Αθήνα, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη.!.. Ποιος ήταν όμως αυτός ο φιλόσοφος; Μήπως ο Αθηναίος φιλόσοφος ο οποίος είναι αποδεδειγμένο ότι είχε προφητεύσει το Δράμα του Ιησού Χριστού πάνω στον Σταυρό; Ας διαβάσουμε το κείμενο που ακολουθεί!...



ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές όλα τα κανάλια δείχνουν τη μεγάλη συμφορά που έπληξε ένα μεγάλο ελληνικό νησί, την ναυαρχίδα του τουρισμού μας, τη Ρόδο, η οποία επλήγη από μία καταρρακτώδη καταιγίδα και χάθηκαν άδικα τρεις συνάνθρωποί μας!.. Ας ελπίσουμε να μην επιδεινωθούν τα φαινόμενα, οι οικογένειες των θυμάτων στις οποίες ο γράφων εκφράζει τα θερμά συλλυπητήριά του, να βρουν το κουράγιο της ζωής τους και οι άνθρωποι της Ρόδου να βρουν ξανά την ηρεμία και τη γαλήνη τους.

Αφορμή για το σημερινό μας σχόλιο στάθηκε από ένα μαθητή ο οποίος ρώτησε τον γράφοντα ποιος ήταν ο μεγάλος Αθηναίος φιλόσοφος, Πλάτων!.. Και στενοχωρήθηκα πολύ γι’ αυτό, αφού υπάρχουν Έλληνες ή ελληνόπουλα που αγνοούν αυτή τη μεγάλη μορφή!... Αντί σχολίου, λοιπόν, θα ήταν προτιμότερο να θυμηθούμε τι γράφουμε μέσα στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός»:


«Είναι αλήθεια ότι η προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού Σωτήρος προβάλλει εντονωτέρα και εκδηλοτέρα παρά των Αρχαίων Ελλήνων, όπως γράφει και ο Καθηγητής Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις σχετικόν του έργον.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι αναζητώντας δια μέσου των αιώνων τον Έναν Ύψιστον και μόνον Αληθινόν Θεόν και ανικανοποίητοι εκ των φανταστικών θεών, καθώς μέσα από την αναζήτησίν τους συνεχώς έπλαττον νέους θεούς, προσδοκούσαν και προανήγγειλαν ότι θα κατέλθη κάποτε ο Αναζητούμενος υπό μορφήν ανθρώπου ως Θεάνθρωπος- Σωτήρ και Λυτρωτής των ανθρώπων.



Α) Εις τον Αισχύλον (Προμηθεύς Δεσμώτης) ο Προμηθεύς, επαναστατήσας κατά της επί πάντων κυριαρχίας του Διός, δηλαδή βαρύτατα αμαρτήσας, οφείλει «δούναι δίκην» δια την ατέγκτως ισχύουσαν τάξιν, ήτις αξιοί ανταπόδοσιν των πεπραγμένων (στιχ. 9-10) γι’ αυτό και καταδικάζεται εις την τρομερήν τιμωρίαν της επί βράχου προσπασσαλεύσεως (στιχ. 12 εξ.). Από την τραγικήν αυτήν θέσιν εκφράζει προς στιγμήν την ελπίδαν ότι θα συγχωρηθή εκ μέρους του θεού, ο οποίος είναι δίκαιος μεν, αλλά και «μαλακογνώμων» (στιχ. 187 εξ.). Έπειτα, όμως, προλέγει, ότι ο λυτρωτής του θα είναι το τέκνο, το οποίο θα γεννηθή «εκ της Παρθένου Ιούς και του Θεού» (στιχ. 772 εξ., 834 εξ., 848 εξ.), θα είναι «Υιός Θεού και Υιός Παρθένου», δηλαδή, Θεάνθρωπος υπερφυσικώς γεννώμενος!... Και πιο κάτω:



«Ο Παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύση το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίση αυτούς και την δύναμίν τους»! (στιχ. 908 εξ. 920 εξ.)



Αλλά και ο Ερμής (πάντα κατά τον Αισχύλον) προλέγει εις τον Προμηθέα ότι δεν πρέπει να περιμένη το τέλος των δεινών του «πριν αν φανή τις θεός» όστις θα τον διαδεχθή εις το μαρτύριον και όστις εκουσίως θα κατέλθη εις τον σκοτεινόν Άδην και εις τα ζοφερά βάθη του Ταρτάρου, γινόμενος ούτως εκούσιον ιλαστήριον θύμα προς λύτρωσιν του δια την αμαρτίαν «Θείω δικαίω κελεύσματι» ανθρώπου (στιχ. 1026 εξ.)


«Αρκεί η απλή παραβολή της μεγαλειώδους ταύτης εικόνας και προρρήσεως προς το 53ον κεφάλαιον του Ησαϊου- γράφει ο Καθηγητής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης- ίνα καταπλαγή τις από του θάμβους της διακυβερνώσης τα σύμπαντα Θείας Προνοίας, της ούτω θαυμαστώς προεξαγγελούσης τα θαυμάσια της λυτρώσεως του ανθρώπου υπό του Θεανθρώπου Λυτρωτού».


β) Υπάρχει, όμως, και ο Σωκράτης, ο οποίος προέβαλε κατά θαυμαστόν τρόπον την θεανθρωπικήν προσδοκίαν, αφού η προσεχής κάθοδος του θεού εις τους ανθρώπους είναι τόσον αναγκαία, ώστε να προσδοκάται μετ’ ανεπιφυλάκτου βεβαιότητος. Τοιουτοτρόπως εις την Απολογίαν του φέρεται ο Σωκράτης υπό του Πλάτωνος να λέγη προς τους δικαστές:


«…τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν ει μη τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών».


«Καίτοι ο προσδοκώμενος θεόπεμπτος ούτος, όστις θα εγκαινίση εις τον κόσμον περίοδον αφυπνίσεως και εγρηγόρσεως, θα είναι δικαιότατος και άχρι θανάτου αμετάστατος εν τη δικαιοσύνη, όμως θα θεωρηθή υπό των ανθρώπων άδικος και θα υποστή ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικόν θάνατον δι’ ανασκαλοπισμού, ήτοι δια καθηλώσεως επί σκόλοπος, επί υψηλού ξύλου», θα μας τονίση ο ως άνω Καθηγητής.

Ιδού τώρα επί λέξει το καταπληκτικόν χωρίον του Πλάτωνος, η ανάγνωσις του οποίου υπενθυμίζει, επίσης τις περί δικαιοσύνης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και του πάθους Αυτού παραστατικές προφητείες του Ησαϊου (κεφ. 40 εξ.):

«γυμνωτέος δη πάντων πλην δικαιοσύνης… μηδέ γαρ αδικών, δόξαν εχέτω την μεγίστην αδικίας, ίνα η βεβασανισμένος εις δικαιοσύνην… αλλ’ ίτω αμετάστατος άχρι θανάτου, δοκών μεν είναι άδικος δια βίου, ων δε δίκαιος… Ούτω διακείμενος ο δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, εκκαυθήσεται τωφθαλμώ, τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται»….» [Πλάτωνος, Πολιτεία Β΄, IV-V (361 C-362 A)].


Πηγή!